Sue Atkinson w swojej książce o budowaniu poczucia wartości pisze, że śmietnik to właściwe miejsce dla fałszywego poczucia winy i przegranej. Przegrana bowiem to nieuchronna część życia. Jeśli nauczymy się nie obwiniać innych, życie może wydać się nie takie trudne. Przyjęcie na siebie właściwej odpowiedzialności za wszystkie aspekty naszego życia może dać nam siłę, by ruszyć kilka kamieni.
Być może zbyt łatwo mówisz sobie, że jesteś „urodzoną przegraną”. To kompletna bzdura. Nikt z nas nie urodził się po to, by przegrywać. Urodziliśmy się w niedoskonałym świecie, a naszymi rodzicami i nauczycielami były niedoskonałe istoty ludzkie i kiedy narobiły bałaganu w twoim życiu i myśleniu, poczułaś się zraniona, a twoje myśli uległy skrzywieniu. Kiedy jest się dzieckiem zawsze się wierzy Rodzicom. Być może nadal wierzysz w to, co powtarzali Ci rodzice: że jesteś do niczego? że niczego nie osiągniesz? że masz za grube nogi? itp. Możesz oczywiście do końca życia traktować przesadnie swoje porażki, jako dowód tego, że matka lub ojciec mieli rację…. Ale czy kiedykolwiek poddałaś w wątpliwość ich ocenę?
Trzeba zmienić sposób myślenia, choć jest to trudne, bo ktoś w środku podpowiada Ci, że i tak się nie uda. Ale to tylko w twoim środku „matka-potwór” lub „ojciec-potwór” próbują coś ugrać. Teraz jesteś dorosła i możesz myśleć samodzielnie. Skorzystaj z tego i przestań im wierzyć. Choć raz uwierz w siebie i otwórz się na zmianę. Wyjdź zza swojego muru, zaryzykuj wyjście zza niego i staw czoła porażkom. Każdy czasem przegrywa. Każdemu coś się czasem nie udaje. Ale doceń też to, że wiele Ci się udało.
Pamiętaj, że za każdym razem, kiedy przegrywasz, życie daje Ci okazję do nauczenia się czegoś nowego o sobie, a to sprawi, że staniesz się silniejsza. I mury runą, runą, runą….bo życie za murem nie jest wcale takie złe.
A teraz zapisz na kartce 3-5 drobnych lub większych rzeczy, które Ci się udały…. na pewno coś znajdziesz…:)
Powtórz to ćwiczenie przez 5 kolejnych dni.
Gratulacje! Do zobaczenia lub usłyszenia!
Świetny wpis i bardzo inspirujący wpis. 😀